Eerlijk? De afgelopen maanden had ik tijd. Te veel tijd, zo blijkt.*
Door meer thuis te kunnen werken kwam mijn pendeltijd vrij. Plots had ik tijd om mijn huishouden op orde te krijgen (dat is uiteraard niet gelukt - surprise surprise), onze tuin eens onder handen te nemen (mission half accomplished), eindelijk eens boekenrekken in elkaar te steken zodat mijn geliefkoosde thuisbibliotheek niet langer in dozen hoeft te verblijven (geslaagd en trots op het resultaat, daarover later meer) en vooral: ik kon me volop bezighouden met schrijven, lezen en mijn online marketing eens deftig onder handen te nemen.
Ik had eindelijk tijd om stil te staan, hoera! Het motto van Koestering is niet voor niets “Momenten om bij stil te staan”.
Lang verhaal kort: ik stond dus stil. Maar helaas niet op de goede manier. Want plots had ik ook tijd om na te denken. Waarover ik allemaal kon schrijven. Over hoe perfect dat allemaal moest zijn. Me afvragen of mensen nu wel of niet zaten te wachten op mijn schrijfsels. Bedenken dat alles eigenlijk al eens geschreven is. En dus... kwam er niks.
Het is hier dan ook stil geweest. Op mijn blog én op mijn sociale media. Maar daar komt nu verandering in. Beloofd.
Vanwaar nu ineens deze plotselinge mindshift, hoor ik je denken?
In september krijg ik altijd zeer welgemikte schoppen onder mijn kont. September is de maand waarin mijn vader jarig was. Dit jaar zou hij 60 geworden zijn, alweer een mijlpaal die hij nooit gehaald heeft. Maar september is ook de maand waarin hij stierf, ondertussen al 8 jaar geleden. Of anders gezegd:
8 jaar geleden al
dat de tijd even stil stond.
Het lijkt langer
dan een mensenleven
– in elk geval langer dan dat van jouw kleinzoon
die steeds meer op je lijkt.
8 jaar al
waarin de tijd enkel stil stond
voor jou
en niet voor ons.
Vooral niet voor je kleindochter:
je zou blinken van trots moest je haar nu kunnen zien.
8 jaar al
sinds hoop voorgoed begraven werd
– of beter: verbrand.
Niet dat we daarvoor nog veel
hoop hadden, maar toch:
er was nog een waterkans
dat het ooit tijd zou zijn
voor een mirakel.
8 jaar geleden al
dat je eindelijk rust vond
– iets wat je tijdens je leven nooit
gelukt was
omdat je simpelweg geen talent had
om gelukkig te zijn.
8 jaar al
van echt afscheid nemen
van de vader die je was en
van de (groot)vader die je had kunnen zijn.
Acht jaar, dat is lang. Heel lang. En tegelijkertijd ook niet.
De tijd gaat zo snel voorbij dat ik steeds weer het gevoel heb dat ik er echt het beste van moet maken, van dat leven van mij. Dat ik nu eindelijk maar eens echt uit mijn kot moet komen – figuurlijk dan, we leven uiteraard nog steeds in Coronatijden – en moet laten zien wat ik kan. Alleen zo kan ik Koestering alle kansen geven. En vooral: alleen zo kan ik zoveel mogelijk mensen helpen om hun speciale momenten zo mooi en persoonlijk mogelijk te maken.
Hoog tijd dus om hier een beetje leven in de brouwerij te brengen! En daar gaat Anouck Meier van Ampersand me bij helpen. Ik volg momenteel haar cursus Content Rebels, met het vaste voornemen om er zelf eentje te worden, zo’n Content Rebel. Authentiek jezelf zijn in alles wat je doet, overtuigd zijn van wat je kan én dat zoveel mogelijk delen met de mensen die je wil helpen... Check, check, dubbelcheck. Bij mij kwam het alvast binnen. Ik ben er klaar voor! (en bij deze ben je alvast gewaarschuwd 😉)
Maar jij kan mij ook helpen! En wel op 2 manieren:
1. Geef me tips!
Ik wil hier niet zomaar om het even wat neerpennen. Intengendeel: ik schrijf voor jou. En dus heb ik je nodig: Waarover wil jij lezen? Hoe kan ik jouw leven gemakkelijker (en vooral ook een beetje mooier) maken?
2. Geef me die schop onder mijn kont!
Ik ben er zeker van dat deze tweede hulpkreet je niet veel moeite zal kosten. Het is eigenlijk heel simpel: moest ik toch weer eens vervallen in stilzwijgen, geef me alsjeblieft een stevige en welgemikte schop** onder mijn kont. Of trek eens goed aan mijn oren. Je hebt mijn toestemming!
* Vooraleer mensen die me van dichtbij kennen hier nu beginnen te protesteren: ja, ik weet het, de afgelopen weken waren absoluut weer een ander verhaal. Plots was het weer alle hens aan dek, en de deadline-werker in mij werd meermaals op haar wenken bediend...
** Liefst virtueel natuurlijk, dat spreekt voor zich. Hoewel mijn bloedjes van kinderen het hilarisch vonden om het ook eens in het echt te mogen doen.
Comments