14 september 2012. Het is vrijdagnamiddag. Ik zit op het werk, en kijk stiekem al uit naar het weekend. Zalig genieten van ons gezinnetje en het geheim in mijn buik. Want twee dagen geleden verscheen er een trots en duidelijk streepje op de zwangerschapstest, dat duidelijk maakt dat Nelle binnen een kleine negen maanden een broertje of zusje krijgt.
Plots rinkelt mijn gsm.
"Spreek ik met mevrouw Stukkens?"
"Ja, daar spreekt u mee."
"Goedemiddag mevrouw, u spreekt met de politie van Opwijk. Het is om te zeggen dat uw vader overleden is."
Verbijstering. Ongeloof. Rauw verdriet. Onmacht. Woede.
Zo moet een boom zich voelen, net nadat de bliksem insloeg. Onvolledig. Leeg. Zwartgeblakerd. Rafelige randen van verdriet, als scherpe stukken hout die uitsteken.
En toen begon het. Het geregel, het gedoe. Beslissingen moeten nemen terwijl je alleen maar wil huilen, roepen en tieren. Zo snel mogelijk een begrafenisondernemer contacteren. Iedereen verwittigen. Telefoontjes doen en niemand meteen kunnen bereiken. Toch maar naar het ziekenhuis gaan om het persoonlijk tegen mijn grootmoeder te gaan zeggen, omdat ze op dat moment haar chemokuur kreeg. Mijn oma die trouwens op een of andere manier zag dat het ene leven dan wel uitgedoofd was, maar dat er ander leven aan het groeien was.
Beslissen om 's avonds te gaan eten met ons oude gezin: mama, broer, zus en natuurlijk ook met Koen. Samen herinneringen ophalen. Samen huilen, maar ook samen lachen. Zo luid dat de ober kwam vragen wat we te vieren hadden. "Ah, niets te vieren eigenlijk, onze vader is gestorven vandaag." Beseffen hoe absurd dat klinkt, en daardoor nog harder beginnen lachen. Ik denk niet dat ik ooit al iemand zo verward heb zien kijken als onze ober die avond... Nogmaals sorry! ;-)
En de dagen daarna nog maar eens knopen doorhakken. Begraven of cremeren? Houden we een afscheidsdienst in de kerk, in het crematorium of zijn er nog andere mogelijkheden? Welke foto en welk tekstje komt op zijn afscheidsprentje? Wie moeten we verwittigen? Hoe moeten we alles regelen met de notaris? Hoe zit het met het afsluiten van zijn gsm, internet, tv, bankrekeningen...? Wanneer maken we het appartement leeg?
Precies daar, in al dat geregel en gedoe ontstond het idee van Koestering. Ik zocht iemand die me kon helpen om de chaos in mijn hoofd de baas te blijven, iemand die al het geregel uit mijn handen kon nemen. Lang verhaal kort: ik vond niemand. Er zat dus maar één ding op: zelf iets beginnen.
Hoe dat "iets" er precies moest uitzien, daar heb ik lang over nagedacht. Heel lang. Zes jaar om precies te zijn. Maar het maakt dat wat ik vandaag aan het doen ben, dat het juist zit. Ik doe echt niets liever dan luisteren naar iemands verhaal, om het daarna in de juiste woorden te gieten en het zo persoonlijk mogelijk te brengen. Niet alleen op verdrietige momenten, maar op alle momenten die het waard zijn om te koesteren.
Papa, je hebt me ongelooflijk veel geleerd. Zowel hoe ik het moet aanpakken, dat leven, als hoe ik het vooral niet moet doen. En ook Koestering is er eigenlijk door jou. Dankjewel daarvoor!
Ik denk vandaag nog eens extra aan jou, terwijl "Holiday" van de Scorpions door de boxen klinkt...
Comments